ศาลชั้นต้นได้ตัดสินประหารชีวิตบัณฑิต, จิรวัฒน์ และสมควร ในความผิดฐานร่วมกันมียาเสพติดให้โทษประเภทที่1ไว้ครอบครองเพื่อจำหน่ายโดยให้เหตุผลว่าจำนวนของยาบ้าที่จับกุมมีจำนวนมาก ซึ่งสภาพและลักษณะของความผิดเป็นมหันตภัยต่อมวลมนุษย์ชาติ อีกทั้งบั่นทอนความสงบสุขและเศรษฐกิจ ถึงแม้จะรับสารภาพแต่ไม่เป็นเหตุให้ลดโทษ ส่วนวิลาวรรณกับจิรวัฒน์ เจริญวานิชถูกยกฟ้อง ต่อมาศาลอุทธรณ์ แก้คำพิพากษาให้ลดโทษสมควรเหลือจำคุกตลอดชีวิต ส่วนบัณฑิตและจิรวัฒน์พิพาษายืนประหารชีวิต และจิรวัฒน์ เจริญวานิชถูกตัดสินจำคุก 8 เดือนในความผิดฐานปลอมแปลงบัตรเข้าออกทำเนียบรัฐบาล ต่อมาศาลฎีกาได้แก้คำพิพากษาสมควรจากจำคุกตลอดชีวิตเป็นประหารชีวิต ส่วนบัณฑิตและจิรวัฒน์พิพาษายืนประหารชีวิต ซึ่งพวกเขาได้ถวายฎีกาทูลเกล้าขอพระราชทานอภัยโทษ แต่ฎีกาของบัณฑิตและจิรวัฒน์มีพระราชกระแสรับสั่งให้ยกฎีกาเมื่อวันที่ 13 สิงหาคม พ.ศ. 2552 ส่วนสมควรได้รับการพระราชทานอภัยโทษเป็นจำคุกตลอดชีวิต[13]